خواص شیمیایی شامل شوری است

در کشاورزی مدرن، نوع خاک مورد استفاده برای کشت محصولات تنها عامل تعیین کننده موفقیت یک مزرعه نیست. در واقع، بسیاری از کشاورزان و پرورش دهندگان به روش های جایگزین رشد مانند هیدروپونیک، آکواپونیک و باغبانی کانتینری روی می آورند. یکی از جنبه های مهم این روش ها، محیط کشت مورد استفاده است که به عنوان جایگزینی برای خاک سنتی عمل می کند. محیط کشت گیاهان بدون خاک در باغبانی برای پرورش تعداد فزاینده ای از محصولات غذایی استفاده می شود. این به بخش مهمی از پرورش مواد غذایی به شیوه ای پایدار تبدیل شده است و تقاضا برای رسانه های رو به رشد به سرعت در حال افزایش است. علاقه به نحوه رشد مواد غذایی و تأثیر شیوه های رشد بر محیط زیست نیز در حال افزایش است. دکتر دکتر گفت: «از آنجایی که جمعیت همچنان به رشد خود ادامه می‌دهد و جمعیت به شهرنشینی ادامه می‌دهد و محصولات غذایی همچنان بیشتر به شهرها منتقل می‌شوند، تأکید زیادی بر رسانه‌های در حال رشد و نحوه قرار گرفتن آن در تولید غذا و امنیت غذایی خواهد شد.» برایان جکسون، محقق دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی. یکی دیگر از دلایل افزایش تقاضا برای محیط های کشت گیاه، نقشی است که پرورش دهندگان و محققان در مبارزه با تغییرات آب و هوایی دارند. یکی از راه‌هایی که رسانه‌های رو به رشد می‌توانند به این تلاش کمک کنند، تحقق سه هدف کلیدی است که در چک‌لیست تغییرات آب و هوایی سازمان ملل آمده است. اول، می تواند به ایجاد تولید پایدار غذا و کاهش گرسنگی، به ویژه در مناطق دورافتاده جهان که منابع ممکن است کمیاب باشد، کمک کند. مخصوصاً کشت کانتینری این پتانسیل را دارد که تأثیر قابل توجهی در این زمینه داشته باشد. رسانه های در حال رشد همچنین می توانند به کاهش ورودی کربن و فاصله ارسال محصولات کمک کنند. در نهایت، می تواند آب پاک و شیوه های بهداشتی را ترویج کند. علیرغم مزایایی که با چالش های امروزی مرتبط است، محیط کشت بدون خاک اختراع جدیدی نیست. کشت بدون خاک تاریخچه ای غنی دارد که به اواسط قرن نوزدهم باز می گردد. در سال 1860 دو دانشمند به نام‌های ناپ و ساکس اولین محلول غذایی استاندارد شده برای رشد گیاهان را با افزودن نمک‌های معدنی مختلف به آب ایجاد کردند. در آن زمان، دانشمندان اساساً از یک محیط سنگدانه برای حمایت و هوادهی به سیستم ریشه استفاده می کردند که شن و ماسه کوارتز و شن محبوب ترین گزینه ها بودند. با این حال، معرفی صفحات پشم سنگ در اواخر دهه 1960 توسط تولیدکنندگان گلخانه ای اسکاندیناویایی و هلندی، پیشرفت قابل توجهی را در کشت بدون خاک نشان داد. این منجر به پذیرش گسترده پشم سنگ به عنوان جایگزین خاک برای رشد محصولات در بسیاری از کشورها شد. امروزه، علاقه مندان به کشت بدون خاک از طیف وسیعی از مواد متخلخل جایگزین به عنوان محیط کشت استفاده می کنند، از جمله محیط های آلی مانند نارگیل نارگیل، ذغال سنگ نارس و پوست درخت کاج، و همچنین محیط های غیر آلی مانند پشم معدنی، سنگ رشد، پرلیت و ماسه. تاریخچه طولانی محیط کشت بدون خاک به این معنی است که ریشه های عمیقی وجود دارد که از آن می توان یک صنعت پربار و سالم رشد کرد. تقاضا برای تولید غذای پایدار همچنان علاقه به رسانه‌های رشد بدون خاک را افزایش می‌دهد و درک عمیق این موضوع را برای هر کسی که در کشاورزی مدرن سرمایه‌گذاری می‌کند حیاتی می‌کند. عواملی که باید در انتخاب رسانه های در حال رشد در نظر گرفته شوند، وقتی صحبت از محیط کشت برای انواع گیاهان داخلی می شود، پرورش دهندگان گزینه های زیادی دارند. خواص انواع مختلف محیط کشت می تواند به تعیین بهترین تناسب برای یک کاربرد معین کمک کند. اینها شامل خواص و ملاحظات فیزیکی، شیمیایی، بیولوژیکی و زیست محیطی است. خواص فیزیکی شامل چگالی ظاهری، ظرفیت نگهداری آب، تخلخل پر از هوا و پایداری محیط است. چگالی ظاهری به جرم در واحد حجم یک بستر اشاره دارد و مهم است که در نظر گرفته شود زیرا مخلوط های مرطوب و متراکم گلدانی سنگین تر از مخلوط های سبک تر هستند. ظرفیت نگهداری آب، نسبت فضای منافذ زیرلایه است که پس از زهکشی گرانشی با آب پر می شود و برای رشد گیاه ضروری است. تخلخل پر از هوا نیز حیاتی است و حجم کل منافذ خالی به طور ایده آل باید در محدوده 50 تا 70 درصد باشد. در نهایت، پایداری محیط مهم است زیرا بستری که به سرعت تجزیه می شود می تواند تخلخل بستر را کاهش دهد که برای رشد گیاه نامطلوب است. خواص شیمیایی شامل شوری و در دسترس بودن مواد مغذی است. PH خنثی نشانه یک محیط رشد خوب است زیرا تضمین می کند که مواد مغذی برای ریشه گیاه در دسترس است. ظرفیت تبادل کاتیونی خوب به توانایی نگهداری مواد مغذی مانند کلسیم، منیزیم و پتاسیم اشاره دارد. این عوامل به تضمین رشد گیاه سالم کمک می کند. در حالی که محیط های بدون خاک به طور کلی عاری از آفات و بیماری های مضر در نظر گرفته می شوند، هنوز مهم است که وجود میکروارگانیسم های مفید را به عنوان بخشی از خواص بیولوژیکی محیط در نظر بگیریم. این میکروارگانیسم‌ها، مانند قارچ‌های میکوریزا و باکتری‌های مفید، می‌توانند با کمک به جذب مواد مغذی و محافظت در برابر پاتوژن‌های مضر به رشد گیاه کمک کنند. از سوی دیگر، آفات و بیماری ها در صورت عدم مدیریت صحیح می توانند به سرعت گسترش پیدا کنند. این امر باعث نظارت و مدیریت منظم رشد می شود